Ata a médula

Flipo contigo. Porque despois de máis de dous anos xuntos aínda me quedo coma unha imbécil concentrada mirando o teléfono a ver se me chamas, porque aínda me parece que che digo poucas veces que te quero, porque emociónome cando me chega unha mensaxe pensando se será túa... quérote, meu bichiño, quérote máis do que nunca pensei chegar a querer.
Aínda sinto que se me remexe todo por dentro, que me sube unha sensación dende onde din que nace o amor, segue a trepar polo meu estómago, arrasando con todo, latéxame máis forte o corazón e remata nun gran bico na túa meixela. Ai, pero cando non teño a túa meixela ao lado, iso doe, meu amor, doe, porque esa enerxía queda contida no meu interior e non sei cara onde botala fóra. Quérote, pequeniño, e quérote á miña beira para que non me doia máis cando non te teña perto para darche un bico.
Aquí, en Santa Tegra, en Compostela, ou onde sexa, dígoche que te quero, que te respecto e que te adoro, meu bichiño.

Inxenua

Sentada diante da súa folla en branco pensaba, vou escribir algo marabilloso. Algo profundo. Algo bonito. E é que hoxe ata o máis mediocre escribe un libro. Ata a máis plana e superficial saca unha novela. Que mérito ten escribir? Pois ningún. E comezou a esgarabellar na súa páxina en branco, pensando que algún día o mundo lle recoñecería a súa valía, a súa arte. Pero non pensaba que polo simple feito de garabatear no presente lle outorgaba o don, o talento. E non o tiña, simplemente era unha máis, nada novo. Nada que un mestre apaixoado pola literatura fose describir aos seus pupilos, cos ollos anegados revivindo as emocións que noutrora lle fixeran sentir aquelas verbas impresas. Mesmo palabras que non chegarían a convencer máis que a esa estúpida estudiante que se deixaba encher con palabras sinxelas e simples, con frases valeiras de sentido e nin tan sequera bonitas, aquela iñorante, aquel "envase vacío".
E a inxenua seguía escribindo no seu papeliño, sen darse de conta que unha vez máis atentaba contra a arte, que non sería máis que outra das vanais vanalidades que atopamos a cotío por calquera esquina e que non serven para nada máis que acompañar a solitude do excusado.