Un día despois

Creo que faleceu agora mesmo. Non sei que sentirá. Non creo que sinta, de feito. Vexo o seu corpo inerte. Pero non o recoñezo. Non sei se é un el ou un ela. Alguén está a abrazar a esa persoa e tápalle a cara. Estou nun hospital observando esta escea, pero non teño nin idea de como cheguei aquí.
Penso que se trata dunha rapaza, aínda que hoxe en día non se pode asegurar, porque lle vexo o cabelo sobre a almofada estarricado. Que dor ten que sentir esa muller, non pode parar de chorar. Non podo facer nada por ela, en realidade non sei que fago neste cuarto. Debe ser ese morbo que sentimos ante a dor allea que me impide abandonar a habitación. Tampouco lle vexo a cara á muller que está a anegar de bágoas a face da finada, está de costas a min.
A habitación ten un aspecto estraño. Unha luz diferente xamais vista por min envolve o cadáver. Nunca antes vira un morto, así que pode que sexa por iso.
A muller incorpórase, creo que xa podo verlle a cara... Xa a recoñezo. É..., é miña nai. E o pasamento foi o meu. O primeiro cadáver que vexo.